Humans of Alfa-college #18

“Een van mijn kinderen, mijn zoon Mies, werd erg ziek waardoor hij op de intensive care (ic) terechtkwam. Ik was bang, ik huilde veel en ik heb met enorme spanning aan zijn ziekenhuisbed gezeten, want ik dacht dat ik hem zou kwijtraken. Over deze heftige periode heb ik een boek geschreven: Wel over… maar nog niet voorbij. Mies wil nog geen foto’s van zichzelf in het ziekenhuis zien en daarom wilde ik het voor hem opschrijven. Dat als hij er klaar voor is, het boek kan lezen en de plaatjes kan bekijken. Mies had vaak middenoorontsteking en in de voorjaarsvakantie van 2018, hij was toen acht jaar, greep hij weer naar zijn oren. Ik hoopte dat het niet opnieuw een oorontsteking was, want dat betekende veel pijn, huilen en slapeloze nachten. Daarnaast kreeg Mies later ook nog hoge koorts en via via kwamen we op de kinderafdeling van het ziekenhuis terecht. Uit een MRI-scan bleek dat hij een abces onderin zijn mondbodem had en hij moest geopereerd worden. Na de operatie schudde de kaakchirurg met zijn hoofd, dus ik dacht: Mies is dood. Maar de chirurg zei: ‘ik heb goed en slecht nieuws’, het draineren is goed gegaan, maar uw zoon moet kunstmatig in coma worden gehouden.’ Mies werd vervolgens overgeplaatst naar de intensive care van het UMCG, waar hij een paar dagen op het randje van de dood balanceerde. Tijdens deze dagen had ik het gevoel dat Mies niet in zijn lichaam was, maar boven zijn bed zweefde. Dat vond ik heel eng om als moeder te zien, want ik herkende dit van mijn werk als Verpleegkundige op de afdeling Oncologie. Daar zag ik dit bij overleden patiënten. Vlak voor het moment van overlijden, zag ik hun hart kloppen, maar het leek alsof ze buiten hun lichaam traden. Om dat bij Mies te zien, vond ik erg naar. Op de ic in Groningen kreeg ik een dagboekje waarin ik als ouder alles opschreef. Dit inspireerde me ook om een boek te schrijven over hoe ik als moeder de situatie met mijn zoon heb beleefd. Ik hoop dat lotgenoten troost en herkenning vinden in mijn boek. Daarnaast vertel ik tijdens lessen aan mijn studenten hoe je als Verpleegkundige met ouders omgaat in een vergelijkbare situatie met die van Mies. Betrek ouders bij de zorg van hun zieke kinderen, bijvoorbeeld het wassen. Die kleine betrokkenheid maakt een wereld van verschil, want als ouder wil je graag iets doen zodat je je minder machteloos voelt.”

Jorie Brinker, docent Gezondheidszorg en Welzijn bij het Alfa-college in Hardenberg