"Houd je doel goed voor ogen"

“Ik merk dat de begeleiding van studenten tijdens de coronacrisis intensiever is. Zo zit ik sneller achter ze aan als ze niet ‘aanwezig’ zijn en online lesgeven vind ik pittiger dan een dag lesgeven op school. Na 2,5 uur online onderwijs voel ik me een uitgeknepen theezakje. In de klas had ik directe interactie met de studenten en zie ik hoe een student ‘erbij zit’, maar nu zit er een beeldscherm tussen. Op school scande ik de studenten als ze het lokaal binnenkwamen, maar dit kan nu dus niet. Ikzelf word door het beeldscherm ook belemmerd en daarom luister ik nu anders naar ze. Op basis van hun stem probeer ik te achterhalen hoe het met ze gaat. Studenten geven bij mij ook aan dat ze online minder geconcentreerd zijn en ze missen de figuurlijke stok achter de deur, iemand die controleert of ze hun opdrachten wel afmaken. Daarnaast missen de studenten ook de sociale contacten van hun opleiding, zo zeiden ze tegen mij: ‘mevrouw, ik had nooit verwacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik mis school en de docenten.’ Ik denk dat het wordt onderschat hoe lastig deze tijd voor de studenten is. Jongeren die op kamers wonen en zich echt alleen voelen omdat ze de sociale contacten van school missen. Dit terwijl de studententijd de tijd van hun leven zou moeten zijn. Op stap gaan, terrasje pakken, noem maar op. Dit werkt door en ik hoor van de studenten dat hierdoor de motivatie bij ze wegzakt. Dan zeg ik als docent tegen ze: ‘waar ben je deze opleiding voor begonnen, waar loop je stage en hoe leuk vind je dat? Waar loop je tegen aan wat niet zo leuk is?’ Dan komen de verhalen en die probeer ik dan te linken aan de theorie, om te laten zien waarvoor ze op school zitten. Aan het eind van periode 3 had ik voortgangsgesprekken en ik vond het lastiger dan vóór corona om te bepalen of iemand doorgaat of blijft zitten. Dit komt omdat er nu een ander uitgangspunt is. Waarom laat je een student zitten, wat is daar de toegevoegde waarde van? Iemand niet laten zitten dat kan een redding zijn voor een student. Een schooljaar overdoen kan een ongelooflijke teleurstelling zijn waardoor ze verder afglijden en uiteindelijk stoppen met de opleiding. Dus ik kijk samen met de student waar de figuurlijke schoen wringt. Een positieve ontwikkeling van de coronacrisis is dat studenten sneller tot bloei komen, als een bloem uit de knop. Studenten zijn tijdens de pandemie ook geconfronteerd met corona zoals zorgvragers die daaraan zijn overleden. Ik zie wat dit met de studenten doet en hierdoor staan ze anders in de opleiding dan aan het begin van het schooljaar. Het vormt ze en zorgt ervoor dat ze niet alles meer weglachen of iets af doen met een grap of grol. De studenten realiseren zich dat het een bepaalde instelling vraagt om je staande te houden in de zorgmaatschappij. Dat je maar met je vingers hoeft te knippen en dat alles zomaar kan veranderen. Deze ontwikkeling draagt bij aan waar we het met elkaar voor doen: deze studenten met voldoende bagage straks ‘in het wild’ loslaten. Ik wil dan ook aan ze meegeven: houd je doel goed voor ogen, ook al wordt de route een beetje anders, verander je doel niet.”

Gerda Kombrink, docent Maatschappelijk Verzorgende IG bij het Alfa-college in Groningen