Dewi Hilbrink (19) is vierdejaarsstudent aan de opleiding mbo verpleegkundige. Ze loopt stage in Paramaribo, waar het Sint Vincentius Ziekenhuis vanaf september tot februari haar stageadres is. Hoe bevalt het de Hoogeveense student tot nu toe in Suriname?

Toen de gelegenheid op het Alfa-college zich voordeed om in het buitenland stage te lopen, hoefde ze er niet lang over na te denken. De basis om in het buitenland stage te lopen werd namelijk al gelegd op de vooropleiding van Dewi: “Ik wilde sowieso naar een Nederlandstalig land”, geeft ze aan. “Ik dacht eerst aan Curaçao, omdat ik daar al veel over had gehoord, maar dat is wel duur.” Nadat twee studiegenoten met enthousiaste verhalen terugkwamen van hun stage in Paramaribo, was de keuze voor Dewi snel gemaakt. “Ik loop nu in hetzelfde ziekenhuis stage als zij!”

 

Een week voor vertrek was er nog even wat stress, doordat het allemaal niet soepel verliep met de visumaanvraag. Dewi: “Ik heb toen direct contact opgenomen met Diana, de contactpersoon van het bemiddelingsbureau in Paramaribo. Ze zei dat het allemaal goed kwam, en dat was gelukkig ook zo! Eenmaal op Schiphol was ik best wel verdrietig en wat paniekerig, omdat ik toen echt besefte dat ik voor een half jaar wegging. Ik wist dat ik thuis ontzettend ging missen.” Eenmaal in Suriname werd ze direct opgevangen door Diana. “Dat was heel fijn! Ik ben heel blij met Diana. Na een korte rondleiding en kennismaking gingen we boodschappen doen. En wat vond ik het warm in Suriname. Wel 40 graden! Volgens de Surinamers zelf is het in geen jaren niet zo heet geweest.” Ook moest Dewi naar eigen zeggen eerst wennen aan het langzame werktempo van de bevolking, wat ongetwijfeld met de temperatuur en de mentaliteit te maken heeft.

De eerste stagedag van Dewi stond in het teken van kennismaken en instructies. “Even was er miscommunicatie over de afdelingen waar ik stage zou lopen, maar dat is goed gekomen. Eerst de kraamafdeling, daarna op de IC en daarna intern. Dat is een combinatie waarmee ik een goed beeld kan krijgen van verschillende ziektebeelden.” Dewi draait vooral dagdiensten en is flexibel met haar werktijden als het nodig is. Late diensten doet ze echter niet, omdat het wordt afgeraden om als vrouw alleen in het donker te lopen. 

Een stagedag in Paramaribo

De werkdag van Dewi begint om 07.00 uur en duurt tot 15.00 uur. Ze gaat op de fiets naar het ziekenhuis, vanaf het studentenhuis waar ze samenwoont met 13 andere studenten van verschillende scholen. Het fietsen was in het begin even wennen, omdat er links wordt gereden. “Het verkeer is doodeng. Iedereen neemt zomaar voorrang!” En waar het in Nederland veelal de gewoonte is om je gevulde broodtrommel van huis mee te nemen, gebeurt dat in Suriname anders. Je neemt namelijk een lege broodtrommel mee! Dewi: “Elke dag krijg je eten van het ziekenhuis. Rijst, groenten en vlees of vis. Het enige wat je doet is een bakje van huis meenemen. Die lever je aan het begin van je werkdag in bij de keuken.” De werkdag start daarna met de overdracht van de nachtdienst, wat overigens meestal schriftelijk gebeurt. Daarna is het vooral zelf actie ondernemen en navraag doen. “In Nederland heb je een stagebegeleider, maar die heb ik hier niet. Je wordt niet aan een medewerker gekoppeld, maar je kijkt zelf op het planbord wat je taken zijn.”

Ik word hier echt een heel ander persoon!

Waar Dewi nog het meest aan moet wennen zijn bepaalde specifieke handelingen die anders zijn dan in Nederland. Het maken van opdrachten vergt ook nog enige tijd, maar haar leerdoelen zijn al opgesteld. “Het is even een zoektocht, want de feedback en diepgang ontbreken nog weleens. Gelukkig kan ik alles wat ik meemaak en waar ik tegenaan loop goed terugkoppelen aan mijn docent in Nederland." Gelukkig maakt ze vooral bijzondere en leuke situaties mee, zoals onlangs met de ambulance. “Ja, dat is iets wat in Nederland écht niet zou voorkomen. Ik ben nog niet gediplomeerd, maar kreeg wel de verantwoordelijkheid om als begeleider mee te gaan in de ambulance. Hier in Suriname is het zo dat als je er zeker van bent, dat je het gewoon moet doen!”.

Cultuur en ontspanning

De stage-uren van Dewi zijn verdeeld over de maandag tot en met de donderdag. Naast werk is er gelukkig ook tijd voor ontspanning. “Zodra ik klaar ben met stage, ga ik boodschappen doen en wat eten. Daarna is het lekker chillen. Of in mijn kamer of in het zwembadje in de tuin van het studentenhuis.” In de omgeving valt ook genoeg te zien en te doen. Bergbeklimmen is daar een voorbeeld van, maar dat trekt Dewi niet zo aan. Onlangs nam ze wel deel aan een driedaagse excursie waar de geschiedenis rondom de slavernij op de plantages werd toegelicht. “Dat vond ik heel interessant. We hebben verschillende dorpen bezocht waar het nodige werd getoond en uitgelegd. Tijdens een boottocht hebben we nog Kaaimannen gespot! Ook heb ik een schildpad van zo’n 25 kilo aangeraakt. Ik vond het best eng, maar ik móest het van mezelf doen. Ik word hier echt een heel ander persoon!”

 

“Je leert elkaar, vooral ook Nederlandse stagiaires van andere studentenhuizen, al gauw kennen”, vertelt Dewi. Bijvoorbeeld bij D’Bar, een populaire hotspot onder de studenten tijdens het uitgaan. “Daarnaast zijn er ook genoeg activiteiten te doen, zoals volleybal. Hier doen ook veel locals aan mee. Als zij onderling iets flauws willen zeggen dan doen ze dat in het Surinaams, want dat verstaan we toch niet! Haha! Ik heb me trouwens ook aangemeld om Surinaamse lessen, sranan tongo, te gaan volgen.”

Deze stage houdt wel in dat Dewi met de feestdagen niet bij haar ouders en familie zal zijn. “Dat is best een big deal", geeft Dewi aan. “Ik ben er wel aan gewend dat ons gezin niet altijd compleet is tijdens de feestdagen omdat mijn moeder werkzaam is in de horeca. Maar dat ik nu zelf ver weg van huis ben, is wel wat anders. Gelukkig ben ik best zelfstandig. Zodra de stage is afgelopen dan hoop ik dat ik mijn leerdoelen heb bereikt. Ik maak een persoonlijke groei door, ik maak mooie herinneringen en doe leerzame ervaringen op. En ik weet zeker dat ik er leuke contacten aan ga overhouden, want we hebben het al over een reünie!” Voor het thuisfront heeft Dewi een Instagramaccount aangemaakt waar haar ervaringen in Suriname te volgen zijn.